EX-APPEAL

Vrienden blijven met je ex? Nee!

Roos Vonk

Een van de moeilijkste dingen is het loslaten van je ex. Dat realiseerde ik me weer toen een vriendin vertelde over haar nieuwe geliefde: tussen hen sloeg direct de vonk over, waardoor hij het laatste duwtje kreeg om zijn vrouw te verlaten. Dapper ging hij zijn aanstaande ex vertellen dat ie wilde scheiden. “Ze heeft het heel goed opgenomen”, vertelde mijn vriendin blij, “hij gaat apart wonen. Alleen moet onze relatie geheim blijven, want ze wilde afspreken dat ze het eerste jaar niets met een ander beginnen. Uit respect voor hun huwelijk.”

“Oei,” dacht ik, “die ex, daar krijgt ze nog wat mee te stellen”. Ik heb eigenlijk nooit gezien dat zoiets ‘goed wordt opgenomen’. Naarmate een relatiebreuk meer menens wordt, gaat de gedumpte partij steevast meer tegensputteren. Zelf verliet ik als student mijn vriend, die aanvankelijk heel redelijk en mild reageerde, maar het nog even niet aan anderen wilde vertellen. Toen ik eenmaal woonruimte had gevonden en de verhuizing zich aandiende, gooide hij alles in de strijd om de breuk te belemmeren, tot aan de kat toe waar hij nooit naar had omgekeken. Zo zijn er ook de ex’en die via de kinderen hun greep op de vertrekkende partner prolongeren. “Vanwege de kinderen” mag de ander geen nieuwe relatie beginnen, moet er samen kerst en oud-en-nieuw gevierd worden en dagelijks gebeld worden. Ik had eens iets met een man die zeker tien keer per dag werd gebeld door zijn ex van wie hij al een jaar gescheiden was; ze vloog door het lint als ze niet wist waar hij was, ze moest immers 24 uur per dag weten waar haar kinderen waren.

Voor de klampende ex líjkt het alsof die dingen een collectief belang dienen en de vertrokken partner alleen aan zichzelf denkt. Dat kan, want vertrekkende partners zijn vaak gericht op het opbouwen van hun eigen nieuwe leven. Maar de partner die achterblijft zoekt vaak onbewust een manier om de relatie deels in stand te houden en greep op de ander te behouden. “Vrienden blijven” is dan het motto – waarbij wordt vergeten dat vrienden de leuke dingen van het nieuwe vrije leven voluit met elkaar bespreken, en dat ex’en elkaar alleen maar vreselijk kwetsen als ze dat doen.

Onder het mom van nobelheid en het beschermen van de goede verstandhouding, houden de verlatenen zichzelf voor de gek en ontkennen stiekem de onherroepelijkheid van de breuk. Daarmee blokkeren ze de weg naar hun eigen vrije leven – vaak ook nog een handje geholpen door de verlater, die de lieve vrede wil bewaren en de zachte heelmeester uithangt.

Het is verschrikkelijk als je aan de kant gezet wordt, en er liggen aan alle kanten verleidelijke laatste strohalmpjes op de loer, zoals de hoop dat het nieuwe leven van je ex in de soep loopt of desnoods wraakakties om dat te bevorderen. Het is ook té oneerlijk dat jij in de stront zit en die ander in de zevende hemel met een nieuwe liefde. En toch moet je juist dan de sterkste zijn, en de wijste. Je verlies nemen en je eigen leven in handen nemen. Want dáár hangt jouw geluk voortaan vanaf, niet van hoe goed of slecht je ex zich voelt. De beste wraak is een gelukkig leven – en tegen de tijd dat je dat hebt, maakt het je niks meer uit wat je ex doet.